Het was eind oktober en fris. De vrouw doolde door de straten van de grote stad, anoniem. Mensen passeerden haar, diep weggedoken in hun winterjassen, hun blik naar beneden gericht. Ze schonken geen aandacht aan de vrouw die overduidelijk niet van hier was. Haar wil was groot. Dus liep ze, vastberaden om een prachtig tafereel te vangen met één druk op het knopje. Maar hoe langer ze liep en niets ving, des te beter het was. De wil om te vangen maakte langzaam plaats voor de rust om te ontvangen. Terwijl de wind zachtjes de goudgele blaadjes aan de bomen heen en weer ritselde, brak een zonnestraal door de dikke bewolking heen. De paarse gevel van een huis openbaarde haar schoonheid aan de vreemdelinge. Een jonge vrouw die achter het raam van het huis zat, staarde naar buiten en keek haar aan. In het vacuüm van verbinding tussen beide vrouwen drukte de buitenlandse af. Het korte moment van verbinding zou spoedig verstoord worden door een jongeman die woest op het raam zou bonken. Maar de vrouw zal dichterbij gaan, vertrouwend op haar gevoel. Ze moet wel, om haar eigen leven en het leven zelf te begrijpen.

‘Am viață – I have life’ vertelt het verhaal van een Roma familie. Het ontrafelt het bestaan van drie generaties die bij elkaar wonen in een kleine kamer. Ik fotografeer de hoofdpersonen vanuit alle hoeken en standen en wil op die manier emoties vangen, karakters ontdekken en verhoudingen blootleggen. Zo ervaar ik daarbij de diepste verbinding en probeer ik bij de kern van de mensen te komen. Drie generaties in het volle leven geportretteerd; een verhaal over een familie die meer met ons gemeen heeft dan we op het eerste gezicht denken.

Als de nabijheid in tijd en ruimte zo groot is, is het dan mogelijk een zelfbepaald leven te leiden of is autonomie dan een illusie?