De vrouw zat in een stoel en staarde in de tuin. Het was anders dan gewoon. Geluiden van het gehaaste dagelijkse leven van ervoor waren er al een poos niet meer. Het land was in ruste. Ze trok haar benen onder zich en liet zich meedrijven op de klanken van de pandemie. ‘Kom maar, het mag’, hoorde ze haar vaders stem. Ze was nog jong en samen met hem op weg. Wereldwijd was er een crisis gaande, maar niet voor hen, niet die dag. Met z’n tweeën fietsten ze op de ‘grote’ weg, breeduit lachend en zwalkend van links naar rechts. Ze koesterde de momenten die ze met hem doorbracht en die dag was magisch. Ze voelde zich gezien en geborgen. Met haar vader componeerde ze een herinnering uit de tonen van die autoloze zondag. Een melodie om nooit te vergeten.

Nu, een kleine 50 jaar later werd het weer stil. Geen krassende pennen op papier, geen kinderstemmen op het plein, geen ruzie in de gangen en even geen vragen meer aan juf. De mij zo vertrouwde routine was vervaagd en daarmee loste ook de wereld van mijn leerlingen op. Het was alsof een dikke mist het klaslokaal was binnengedrongen, wit. Een doorsnee dag behoorde tot het verleden, de stilte omsloot het heden en de toekomst wachtte om te worden ingekleurd. De eerste nieuwe woorden verschenen nog voor de leerlingen en ik begrepen wat ze werkelijk betekenden. De impact was groot. Hoe iedereen ook zijn best deed aan beide kanten van het scherm, al gauw werd duidelijk dat dat wat ooit gewoon was, als vanzelfsprekend werd aangenomen of werd vervloekt, eigenlijk heel bijzonder was.

Ik vroeg me af hoe ik het gemis van menselijk contact kon verzachten, hoe ik kon verbinden en of het mogelijk was mooie memoires samen met mijn leerlingen te creëren. Iets om mee te geven, iets om te bewaren. Vele deurvisites later ontvouwde zich mijn plan.

Ik heb mijn leerlingen buiten geportretteerd rondom hun eigen huis, op ‘veilige’ afstand en voor hetzelfde witte scherm: nowhere to go en niet wetende wat komen gaat. De oude analoge fieldcamera zorgde voor een langzame manier van werken die mij en de leerlingen tijd schonk. Een verleden dat het heden binnentrad en de kinderen deed verwonderen. Na de lockdown weer op school schreven zij hun gedichten.

Klas van 2020 is een samenwerking tussen leerkracht en leerlingen. Ik hoop dat het is gelukt met elkaar een herinnering te maken die mooie sporen achterlaat in het hart.