Er was eens een vrouw. Zij had het al honderden keren gedaan en ook dit keer tikte ze op het voorraam en keek door een kleine kier naar binnen. Hij zat zoals altijd op het middelste kussen van de bank. Ditmaal raakte het haar en voelde ze de drang er iets aan te doen. ‘Zal ik je tuintje bijhouden of komen schoonmaken eens in de week, vroeg je ze hem. Zij praatte en hij zat. De vrouw pakte haar boek. Buiten pakten donkere wolken zich samen. Het begon al zachtjes te regenen. “Kon je echt iemands leven kapot maken door haar in bad te doen en haar huis op te ruimen?”, las de vrouw. Bliksem sloeg in.

Mijn vader vindt het goed zo. Het hele universum heeft hij teruggebracht tot een kussen, een bank en een tafel. Een overzichtelijke kleine wereld. Pap zit er als een koning op zijn troon. Afgezien van de details lijkt altijd alles op elkaar. De deur gaat nauwelijks open, de dagen verstrijken.

Om zijn autonomie niet aan te tasten ben ik mijn vader gaan fotograferen vanuit steeds hetzelfde standpunt en daarmee mijn fotografische inbreng tot een minimum beperkend. Het fotograferen van mijn vader werd een middel om mijn eigen geschiedenis te onderzoeken. Ik heb hem nodig om mijn eigen leven te begrijpen.